دوشنبه  ۲۴ اکتبر از ابتدای صبح صدا و فریادهای آشنای ایرانیانی که بعد از ۶ ماه گویی جزیی از میدان ناسیون شده اند سکوت میدان را می شکند صدایی که گویی انعکاسش از جای جای میدان بر میخیزد ,

از صندلی وسط میدان که نشان از جراحت یک مجروح دارد تا میله های سازمان ملل که میخواهند بنوعی فریاد این ایرانیان را منعکس کنند و بنرها و تابلوها هر کدام  هنگامی که جمعیت هم از شعار دادن باز میایستد طنین فریاد آنها میشوند و با نوشته های خود عابرین را نگه میدارند تا دمی به این جمعیت معترض گوش کنند و درخواستهای آنان را بشنوند و نفرات کم کم با شروع صحبت و دیدن تابلوهای شهدا و زخمیها  به سمت میز کتاب کشیده میشوند و در آنجا قلم را به دست میگیرند و همبستگی خود را با  اشرفیان در امضای حمایت از اشرفیان به ثبت میرسانند تا بتوانند به این وسیله به آنهایی که مورد یک تهاجم بیرحمانه واقع شده اند یاری برسانند .

 دراین روز حامیان مقاومت که از جاهای مختلف برای یک هدف واحد گرد هم آمده اند کم کم با هم آشنا میشوند و هر کس تلاش میکند تا قسمتی از کار تحصن را بعهده بگیرد و بتوانند یک روز فعال و پرتلاش برای رساندن صدای اشرفیان داشته باشند. و ساعتی بعد مجددا پرچم ایران وآرم های که روی آن زنده باد اشرف نوشته شده  در دستها بالا میرود و دوباره درخواست ها با صدای بلند فریاد زده میشود , سازمان ملل حفاظت اشرف را تامین کن,  سازمان ملل تضمین برای اشرف بگذار, و سازمان ملل صدای ما را بشنو و جواب ما را بده و شعار آخر اشرف اشرف شهر شرف .....و پیام به جان جانان ایستاده ایم تا پایان ...

یک ساعتی که از ظهر گذشت همه در یک تکاپوی دیگر وسایل را جمع میکنند و به سمت کمیساریای عالی پناهندگی میروند تا صدایشان را به خانم ناوی پیلای برسانند و آنجا هم با تمام قوا که گویی فریادها از عمق جانشان بر میخزد خانم پیلای را فرا میخوانند برای حفاظت از اشرفیان , و بدون لحظه ای خستگی زمان را از دست نمیدهند و یکسره این فریاد در جلوی ساختمان خانم پیلای طنین انداز است..... و سپس بازگشت به محل اول برای ادامه تحصن و کارزارشان در مقابل سازمان ملل و تکرار درخواستها در ساعتهای مختلف...............

در این روز نیز یک هیات از خانواده ها و یاران اشرف که از کشور انگلیس آمده اند درخواستهایشان را آماده کرده و به  کمیساریای عالی پناهندگی مراجعه میکنند  و از مسئولین مربوطه میخواهند که خواستهایشان را به خانم پیلای برسانند. وبه این ترتیب متحصنین یکروز پرتلاش دیگر را پشت سر میگذارند .....